نه تو مے مانے نه اندوه

نه تو   مے  مانے

نه اندوه

و نه ، هیچ یک از مردم این آبادے

به حباب نگران لب یک رود ، قسم

و به کوتاهے  آن لحظه شادے  که گذشت

غصه هم ، خواهد رفت

آن چنانے  که فقط ،خاطره اے  خواهد ماند

لحظه ها عریانند

به تن لحظه خود ، جامه /اندوه/ مپوشان هرگز

تو به آیینه

نه

آیینه به تو ، خیره شده است

تو اگر خنده کنی ، او به تو خواهد خندید

و اگر بغض کنے

آه از آیینه دنیا ، که چه ها خواهد کرد

گنجه دیروزت ، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف

بسته هاے  فردا ، همه اے  کاش اے  کاش

ظرف این لحظه ، ولیکن خالے  است

ساحت سینه ، پذیراے  چه کس خواهد بود

غم که از راه رسید ، در این سینه بر او باز مکن

تا خدا ، یک رگ گردن باقی است

تا خدا مانده، به غم وعده این خانه مده