در اتاقے که به اندازه ے یک تنهاییست
دل من
که به اندازه ے یک عشقست
به بهانه های ساده ے خوشبختی خود مے نگرد
به زوال زیباے گل ها در گلدان
به نهالے که تو در باغچه ے خانه مان کاشته ای
و به آواز قنارے ها
که به اندازه ے یک پنجره میخوانند
| فروغ فرخزاد |
7:18 عصر روزشنبه 92 مهر 6